Adeus

Morreu Ángel González. Xa fai uns días. Ben sei que este blogue só o len catro gatos -contados-, supoño que polo tanto se me perdoará o desfase de actualidade. Por certo, xa que estamos. ¿Nunca se preguntaron de onde ven iso de que a esta palabra, actualidade, se lle poña diante un "rabiosa"? ¿Rabiosa actualidade por que? ¿Porque morde? ¿Porque dan ganas de morder? ¿Porque somos imbéciles?
Ó que ía. A alarma do meu radio-espertador saltou ás oito e cinco, e a frecuencia que tiña sintonizada trouxo nas ondas a voz de Ángel González. Eu soñaba naqueles intres cun novo pesadelo de temática académica. E no meu maxín de pasillos, medo ó fracaso e profesores funcionarios incompetentes, fóronse colando aqueles versos feiticeiros:

Para que yo me llame Ángel González,
para que mi ser pese sobre el suelo,
fue necesario un ancho espacio
y un largo tiempo...

A voz do poeta desapareceu logo e, aínda coa mente durmida, distinguín por boca do locutor as palabras "hospital", "complicación", "tanatorio".

Despois de dez segundos de ter os ollos abertos, por fin, palpebrexei para notarme a molestia das lepas pegadas aos ollos, duras coma pedras. Erguinme logo, e fun preparar un café mentres pensaba en nada. Seguiron na radio a poñer fragmentos dun recital seu que recoñecía como parte dun disco que gravara o enxeño de Pedro Guerra, musicando os seus poemas. Sinceiramente, eu non lera nada completo de Ángel González. Pero en tempos miña irmá tiña aquel disco na casa, e sí pasara tempo escoitando a súa voz de carballo a xogar a afinalos silencios.
Mentres tomaba o café de sabor sospeitoso ao que xa estou afeita -marca Día, a infalible, a única que me podo permitir-, decidín fixala vista nun punto impreciso do patio de veciños que se ve pola fiestra da cociña e abandonarme ao insán risco de autocompadecerme.
Cal era o problema. Que pasaba, que me facía sentir tan desamparada cando tivera a mala hostia de non ler nada seu en serio. Tentei averigualo pensando durante uns segundos. Pero por toda resposta recibín unha ráfaga de cousas que non viñan ó caso...

A rapaza que vin correr onte tras do bus, con chándal de colexio privado e carteira polo cu / O porteiro do piso de Moratalaz onde vivín o ano pasado, Antonio, que deixaba unha nota que poñía "Estoi bajando la vasura" e me daba os bos días saudando coas dúas mans / Os chefs da tele, póñenme enferma, quero ir a un deses restaurantes caros só para vomitarlles un prato de cen euros enriba desas batas branquiñas de deseño que levan / Por qué todos os homes que teñen a idade de meu pai me causan tenrura, por qué. Mira que me fode / Cústame demasiado escribir en castelán. Non é un proceso natural. Teño a mesma sensación que cando me acostaba con tíos. Sinxelamente, non é o meu / "Amar nos afasta dos demáis", a frase da Woolf que está a esmagarme as senes desde onte pola noite...

Saquei a conclusión final, antes de estoupar nun pranto, que lle tiña envexa ó poeta. A súa grandeza radicaba en que non sabía só o que tiña que escribir, senón tamén o que tiña que calar. Os silencios daquelas gravacións, as pausas, eran o que eu botaría de menos nun mundo sen el. A súa elegancia para saber cando era necesario non dicir nada. Eu non sería nunca poeta, porque non sabía dicirlle á vida que esperase para priorizar un verso. E supoño que iso non se aprende; iso sábese só se naces cunha camelia enredada na punta da lingua.

Quise mirar el mundo con tus ojos
ilusionados, nuevos,
verdes en su fondo
como la primavera.
Entré en tu cuerpo lleno de esperanza
para admirar tanto prodigio desde
el claro mirador de tus pupilas.
Y fuiste tú la que acabaste viendo
el fracaso del mundo con las mías.

Incríbel. Que soa quedo.