Asturies, patria querida

Nestes días estou lembrando moito a viaxe que fixemos en xullo a Asturies. A pesar do mal tempo teño que dicir que foi unha viaxe fermosísima. O mellor: as xentes... Non sei en que outro lugar do mundo podes atopar unha señora octoxenaria que che fale en bable mentres che explica nada máis e nada menos a fachada dunha igrexa prerrománica (San Andrés de Bárcena, ollo porque non é moi popular nas guías e sen embargo ten un estado de conservación impecable). Tamén, descubrín un lugar onde se entende moi ben a sostenibilidade entre os bens da terra e a explotación turística, algo que me gustaría que chegase a acontecer algún día na miña querida Galicia, e que temo que está lonxe de realizarse. Fixemos unha ruta do quesu y la sidra que é, no meu parecer, a mellor opción turística posíbel nunha comarca de interior: trátase dunha excursión pola aldea de Asiegu, na comarca de Cabrales, na que che mostran o proceso de curación do quesu e a elaboración da sidra natural. Despois, nun llagar tradicional, podes degustar productos da zona elaborados de forma natural. O negocio está levado por dous irmáns, xente encantadora, asturiana de pro e sempre aberta a explicar e compartir os seus bens cos turistas. O que se di respeto e expansión cultural intelixente, vamos. Nin que decir ten que as casas rurais, establecementos, rutas, guías ou actividades estaban todas homologadas polo sello de "Asturias Paraíso Natural": ¿cando acontecerá isto en Galicia? ¿Cando entenderemos que é posible explotar intelixentemente a nosa cultura e os nosos bens?
Unha das cousas que máis tenrura me deron foi unha auténtica tontería, pero é desas cousas que fan que os viaxes valgan a pena das horas en coche ou en avión: paramos en Xixón a comer un domingo que había carreira do omnipresente Fernando Alonso. A verdade é que a Fórmula 1 a min sempre me fixo unha pouca de gracia, lembro incluso aquel día fatídico no que morrera Ayrton Senna, o mellor piloto da historia, seguramente. Pois ben: parece ser que cando corre este rapaz, toda Asturies queda pendente dun fío. Non había sitio nos bares, non había ninguén nas rúas... O nivel de emoción e irmandade que había na tasca na que paramos foi espectacular: ademáis foi a famosa carreira na que Alonso adelantou a Felipe Massa a falta de catro voltas, con chuvia incluida... a xente volvíase tola, e nós non puidemos facer outra cousa máis que tolera un pouco con eles. Cando terminou a carreira e Fernando Alonso escoitaba impasible o himno español, máis dun murmuraba o "Asturies patria querida..." Sería polo benestar que che deixa unha boa sidra ou un bo quesu, pero a sensación de estar nun lugar moi parecido ao fogar estivo presente durante toda a viaxe.
Hoxe non tiña ganas de facer reflexións (sigo postergando o análise do arte galego contemporáneo coma quen fuxe do demo... aínda que o CDG xa presentou tempada). Así que para non perder a liña de hoxe de non facer nada moi sesudo, aquí tendes unha mostra de humor absurdo dese que aparece de vez en cando polo famoso YouTube... Saúde e paz, sempre.