sexta-feira, 21 de dezembro de 2007

Loveproof


Empecemos una alegoría como la asunción de un fracaso.
La misma mirada que dice aquí no más tarde qué fue de nosotras.
La misma mirada de me dijiste una cosa que ahora no es cierta.
Tú y tus perfecciones.
En realidad nunca aspiré a nada
nunca quise que me quisieras
nunca deseé que me olvidaras.
El sofá fue el único objetivo noble que tuvo este culo.
Nunca ni una mujer ninguneada para nada nadie más no.
Dormir era todo lo que podía haber retenido en el pecho como un deseo.
Dormir, nada más, y con suerte soñarte.
Te tengo incrustada bajo los poros de la piel.

Sin sangre caliente me queda escribirte cartas nocturnas
penosas como la mierda de las uñas de los pies
mediocres como mis intentos por ser
inútiles como estas ganas de volver.

Estas ganas de volver.

Ojalá fuera todo lo guapa que te mereces
pero los genes y la pereza eligieron otros planes
para trazar líneas de Rubens en ojos de Safo;
pienso que masturbaciones en tu nombre nunca fueron suficientes.

Cae conmigo, si te atreves, hasta el coño de Dios
acompáñame, si no tuvieras cosa mejor que hacer
para sentir lo que es pedir perdón y saberse aniquilada
sin drogas, sin rima, sin tiempo para hacernos el amor.

Never never never never never never hear me when I cry…

No fui un espejismo, recuérdalo cuando ya no sufras.
Es imposible que te engañara con poesía
porque sólo quise ser acorde en canción de rock.




2 comentários:

Anónimo disse...

La de la foto es Janis Joplin?

fpt disse...

É Janis, si. O verso de "Never never never..." é unha licencia da súa canción "Piece of my heart". Realmente é a miña verdadeira fonte poética, con permiso.