Martes de Carnaval

Cando penso que os teus ollos non teñen xa aquelas ganas de comer as mañás coma cando espertabas dun golpe un sábado-festa; cando penso que non hei procurar máis luz, que esgotarei só as noites para levarme a perder en beirarrúas de cartón; cando penso que non voltaremos ás praias azuis dos primeiros anos, cando eu conducía e ti seleccionabas listas de reproducción con estalidos de amor pop; cando teño certeza de non ter nada xa que pague a pena, que pague as débedas, que pague a culpa que levo dentro coma un rosario de rabias, unha flema de palabras que morre sempre afogada no Gran Sol da miña garganta; cando penso que non pensarei máis alá deste intre, deste portazo, deste punto e final.

Cando soño, logo, que nada foi real, que existo aínda nunha finca, que son nena con cinco anos, unha bici e un can; cando soño, xa non penso, xa non escribo, xa non procuro estrelas de metal.

Aquí remata a era da túa pel. Fráxiles, rotos, somos carne de corazón destrozado, leña nova para un lume de viqueira que da nas entrañas, farei unha queimada de lembranzas, seremos viúvas negras de gargalladas sátiras, historias que morren na liña dos teus beizos. Lembro agora aquela guerra, aquel día que non respirei máis, aquela vida que estrangulei nunha vila en festas sendo daquela martes de carnaval.