O virus do medo

Virginia Woolf interpretada polas mans e os ollos da súa irmá Vanessa Bell.

Hai días nos que non me explico por que saio da cama. Hai días nos que abro o blogue cincuenta veces disposta a escribir unha entrada. E logo non.
Hai días nos que sei con extraordinaria verdade de libro antigo que non quero estar en ningunha outra parte. Hai días nos que quero fuxir a non sei onde.
Como mal. Durmo peor.
Non é unha cuestión de saúde. É unha cuestión de vontade.
Certezas? Poucas. Pouquiñas. Empeza por A, é nome de emperatriz. A miña tentación rubia é todo, alfa e omega. Lux mundi.
O resto é vulgar, sucio, desprovisto de encanto ou interés.
Teño nas miñas mans un texto teatral francamente maxistral. Trata da arte, a condición do artista e a influencia que exerce esa condición sobre a forma de amar. Trata de urxencia e necesidade. E paixón e talento. Trata de Virginia Woolf cando aínda non era Woolf, senón Stephen, e da súa irmá Vanessa cando xa non era Stephen, senón Bell. Unha escritora e unha pintora. Unidas. Separadas. Indivisibles. Este texto, escrito por unha muller extraordinaria chamada Laura Rubio Galletero -non a coñecen, pero será grande-, está recén saído do forno certamente fumeante que é a cabeza dunha dramaturga. Toca poñela en pé. Tócame a min. E xa noto as primeiras labazadas do abismo.
Permítanlle que lles confese algo. Unha conclusión coma un segredo. Levo anos dándolle voltas. Pero nunca me atreverei a dicila nun púlpito da miña sacrosanta facultade de Arte Dramática.
Penso eu, con toda humildade, que dirixir é un proceso de dor. Toda manifestación artística ten unha raíz emocional que nace das inquedanzas do individuo. Pero dirixir, especialmente, é un proceso cruel e sangrante. Non é agradábel. Non é bonito. Nin tan sequera se volve satisfactorio coa chegada de resultados ou a consecución dunha estrea, sexa exitosa ou non. Dirixir é combatir. Contra os demáis, pero moi por enriba diso, contra unha mesma. I é esa loita a que non pode terminar nunca, porque se remata a tensión co propio ser, deixamos de ser directores. É un círculo vicioso, unha paradoxa crítica bastante máis cruel que a do comediante de Diderot. En todo ese proceso, o director está so. Dirixir é dor, e soidade, angustia e frustración. ¿Por qué, logo, hai xente empeñada en seguir facendo isto? A resposta é tan simplona que case non ten senso. A pesares de todo isto, dirixir é estar abrumadoramente impregnado de vida.
Pero antes de saberme atrapada pola inevitábel forza vital da arte, quedo encollida, na cama, no niño, esperando un milagre para non ter que combatir contra min mesma. O virus do medo morde forte e deixa veneno.
Agora estou aquí, neste punto, soa, debatíndome entre combatir con antídotos de literaturas e amores ou durmir e quedar vencida polo sono da mediocridade, da indiferenza, da rendición. É o andar cero do proceso creador, supoño.
Engánome coa idea de que é o primeiro requisito para ter a humildade suficiente de collelo legado de Laura.
O abismo.
O medo.
A incertidumbre.
Pero ou decidimos o risco dunha acción, ou rematamos atropelados pola crueldade do tempo. O mundo non espera por ninguén. Como non espera o pago do aluguer a primeiros de mes.
Como non hai máis remedio que erguerse da cama e elixir entre as sombras escuras e húmidas da covardía, ou a calor cegadora que provoca o resplandor do sol, das rúas, das xentes, do amor e da vida; do amor e da arte.

“(…) A ficción, é decir a obra de imaxinación, non é lanzada contra o chan como unha pedra, o que tal vez sí acontece coa ciencia; a ficción é como a tela dunha araña, sostida do modo máis lixeiro imaxinábel, e sen embargo sostida da vida polos catro costados. Ás veces tal vinculación é apenas perceptíbel. As obras de Shakespeare, por exemplo, semellan colgar ahí por sí mesmas, sen axuda algunha. Pero cando un retorce a tela, cando é levantada por unha beira, rasgándoa polo medio, lembramos que esas telas de araña non son tecidas no ar por criaturas incorpóreas, senón que son a obra de seres humanos que sufren e están atados a cousas groseramente humanas, como a sáude, o diñeiro e as casas nas que vivimos”.

-Virginia Woolf. "Unha habitación propia". Capítulo 3.