Inauguración *

Estou facendo as maletas, outra vez. Mañá marcho ó que xa é para min un fogar, unha Madrid críptica e enorme que atopei debaixo da biblioteca de Diego de León, no ruxe-ruxe dos autobuses en Sol, nas mans feridas e fermosas de Atocha, nos paseos entre lusco e fusco sobre o Retiro e na mirada desintegradora de Adriana. Deixo temporalmente este outro fogar, o galego, o paterno e maternal que sempre está ahí cando os fumes da urbe ameazan con atragantarme a bondade. Xa entendín fai tempo que non se pode estar en dous sitios ao mesmo tempo, nin tan sequera de corazón, como dicían estar os nosos exiliados. Iso é mentira. Só estamos alí onde vai o corpo, somos carne e sangue antes ca ningunha outra cousa. O meu corazón non pode latexar onde non ten veas e arterias ás que alimentar. Unha vez se acepta isto, a morriña é unha cousa que non molesta demasiado. Ata certo punto, creo que a morriña mesmo foi un invento dos galegos para non confrontarse á tremenda realidade de ter que vivir o presente, sen máis cadea que as limitacións dun mesmo. Cando estamos na casa volvémonos cómodos, apocados, conformistas. Será a seguridade do seo da nai, a nai terra. Pero cando é un mundo o que agarda ahí fóra, todos podemos ser asoballados polo medo. Eu xa non teño medo, creo. Teño pereza, ansiedade ou desconfianza, pero non medo. O medo debeume quedar un bo día, sen que me dera conta, nun avión de Iberia.

Debe ser que como xa non necesitaba armas para manter lonxe ó medo, este ano só escribín dous poemas en galego. Cousas que pasan. Unha desas mentiras foi esta:

Eramos dos que non temían a maioría de idade constitucional
Non sabiamos nada de ninguén pero tiñamos unha vida e un día
Que decidir para xogar e esquecer e volvernos tolos a tódalas horas
Cando máis tempo pasase sempre nun coche berrando ou nunha onda
Do mar esnaquizada contra os nosos cerebelos expectantes
E sen embargo non vimos a estela que deixou o noso sangue
Nin os regueiros de pregarias do mundo e por iso agora pagamos
Con tristeza as pensións atrasadas que demandaban os oprimidos,
Os calados, os doentes, os enfermos, os malditos, os esquecidos
E todo porque no resplandor de xuventude eterna non soubemos berrar
Denantes mortos que escravos.

"Inauguración", por certo, é unha obra do dramaturgo e político Vaclav Havel, coa que estreo tamén unha nova relación por imperativos pedagóxicos. Máis en próximos episodios.

*O incríbel enigma de cambiar de cepillo de dentes. Desta foto fai anos. Agora non ando con tantos miramentos ao sentenciar a un cepillo. Cos humanos, iso si, teño outro proceder. Saúde e paz.

-F.